van Dunedin naar Wellington

En toen gingen we op weg naar Invergargill. Via een onwijs mooie route zijn we daar (na ongeveer 6 uur rijden) aangekomen. Alles wat de reisgidsen ons aanraden hebben we bezocht. Helaas pakte niet alles even mooi uit als op hun plaatjes maar het regende dan ook behoorlijk! Het hostel wat we geboekt hadden leek meer op een bibliotheek. Geen tv te bekennen en iedereen zat als een boekenwurm te lezen. Misschien geldt hier een spreekverbod? Maar na lang zoeken vonden we Yatzee en heb ik de Japanse cultuur wat aangepast door dit aan Yasu te leren.

De dag erop ben ik in ieder geval met de ferry naar Stewart Island vertrokken om daar een hele dag rond te wandelen. Yasu nam een luie dag. Een mooi eiland maar 1 dag blijkt veel te kort te zijn. Toch 's avonds weer terug want de dag erop zouden we al naar Milford Sound vertrekken. Zo gezegd zo gedaan. Deze weg was meer dan geweldig. Overal waar je keek was de natuur groen (wat veel regen moet krijgen!) en de wandelingen langs de route waren zwaar maar mooi. Wij dachten in Milford te overnachten maar dat bleek anders te zijn. Milford bestaad nl. niet en ons hostel was 135 km terug. Maar hier bestaan (tot nu toe) geen files dus na 1,5 uur terugrijden aangekomen bij ons hostel.

De volgende ochtend wederom in de auto gestapt om op weg te gaan terug naar Milford Sound om een boottocht tussen de fiorden te maken. Ja je maakt wat kilometers zo. Het weer was niet al te geweldig maar het uitzicht daarin tegen maakte veel goed. Na 2,5 uur op de boot te hebben "gehangen" de auto weer in om nog een wandeling te maken die we gisteren niet gelopen hadden. Na 3 uur zweten kwamen we moe maar voldaan terug. Weer die auto in om naar het hostel terug te rijden.

Het leuke van Nieuw Zeeland is dat het niet echt groot is en de meeste backpackers dezelfde kant op reizen waardoor je elkaar meerdere malen tegenkomt. Zo ook hier. Een aantal lui uit Dunedin waren ook in de backpackers en aangezien dit nou niet de geweldigste backpackers was hebben we het zelf maar gezellig gemaakt. Gelukkig was het tot laat mooi weer en konden we lang buiten zitten met de nodige versnaperingen.


De volgende dag op weg naar Queenstown. We hadden zoveel gehoord over deze plek dat het mij een beetje tegenviel. Het deed me onwijs aan Lech of St. Anton denken in Oostenrijk. 's winters een ski oord en 's zomers een oord voor alle extreme sporten. Omdat het weer (helaas) weer niet echt mee zat de volgende dag werd het meer een luie dag. Maar voor mij toch redelijk "vruchtbaar" want ik heb besloten om mezelf eens te trakteren op 2 weken Fiji eilanden! Dus de ticket werd vandaag via internet geboekt. Dit blijkt toch weer de goedkoopste manier!

De volgende dag op weg (via Wanaka waar we nog een Japans meisje ophaalde om de laatste week mee te reizen) op weg naar Haast. Als je ergens denkt dat je beland bent in een plaats van niets. Nou dan is het wel in Haast. Mijn god wat een dorp. 1 hostel, 1 supermarkt en 1 fish and chips. Alles van dezelfde eigenaar en in 1 huis. Daarnaast misschien nog 4 andere huizen en dan houd het echt op. Maar wel een geweldig strand in de buurt dus daar maar wat rondgereden en rondgelopen. Het was tenslotte voor ons een tussenstop omdat de rijdag anders zo extreem lang zou zijn. En jawel de Japanse keuken werd voor de dag gehaald! Dat is een groot voordeel van reizen met mensen die heerlijke kunnen maken uit hun eigen land. Boerenkool kun je hier niet kopen dus ik koos de dag erop (het was nl. mijn beurt om te koken) voor lasagna wat zij weer niet kende?!?!

De dag erna weer op tijd de auto in om naar Franz Jozef te gaan. Daar is een bekende gletsjer die je kan beklimmen. Zo gezegd zo gedaan. De dag na aankomst een toer gedaan om de Franz Josef gletser te bedwingen. We kregen schoenen, waterdichte jas, waterdichte broek, handschoenen, pet enz om goed voorbereid de berg op te gaan. Voordat we de berg opkonden moesten we 45 minuten lopen naar de voet van de gletser. Je raad het al ik had al op beide voeten blaren van de "geweldige" schoenen. Na deze behandeld te hebben en de ijzers te hebben ondergebonden kon de tocht beginnen. Toch wel heel raar om op ijs te lopen zonder uit te glijden of te vallen. Een geweldige ervaring! 's avonds (na 9 uur intensief bezig te zijn geweest) moe maar voldaan terug naar het hostel.

De volgende ochtend zouden we op weg gaan naar de volgende stop. Eenmaal mezelf uit bed gehesen bleek dat ik toch wel enige spieren voor langere tijd niet gebruikt had. Mijn god wat een spierpijn! Maar toch op weg naar een geweldig hostel. Midden in een regenwoud omgeving een eigen lodge met een dorm. Normaal is een dorm een kamer (behoorlijk klein) met stapelbedden. Nou deze dorm was een viede met 6 matrassen op vlonders en super uitzicht! Een heerlijke relaxte middag gehad (was ook wel nodig voor de spiertjes te laten rusten).

De tweede dag is de spierpijn meestal het ergst en zo ook vandaag. De auto met moeite weer in om naar Golden Bay af te reizen. Nou de stranden zijn inderdaad geweldig al is het weer echt Hollands (regen en koud). Het Abel Tasman nationaal park ook vanuit hier bezocht en daar weer de nodige wandelingen gemaakt. Een mooi park wat een naam van een Nederlander draagt. Tja we zijn ook echt overal vertegenwoordigt!

Na de laatste dag met zijn drieen rondgewandeld te hebben kwam de laatste rijdag. De beide Japanse reisgenoten moesten in Nelson zijn waar ik hen afzette bij de geboekte hostels. Zelf ben ik doorgereden naar Picton om de auto terug te brengen (helaas maar waar) en de volgende dag de ferry naar Wellington te kunnen nemen. Picton is een dorp waar weinig tot niets te beleven valt maar het hostel had een geweldig aanbod van dvds en een super grote tv dus daar mezelf maar mee vermaakt.

Vanochtend de ferry genomen naar Wellington. Na 3 uur varen aangekomen in de hoofdstad van Nieuw Zeeland. Wel weer onwijs wennen om in een stad aan te komen na ongeveer 3 weken alleen maar dorpen (of enkele huizen). Wat rondgelopen in de stad. Het is hier super heuvelachtig dus de beenspieren zullen de aankomende dagen volop getraind worden (alsof ze dat nog niet voldoende waren!). Er valt hier van alles te doen en te beleven dus vervelen zal ik me zeker niet. Al hebben ze hier ook die verdomde sandflys! Dat zijn kleine vliegjes die je amper ziet maar zeker wel voelt. Ze bijten, geven ontzettende jeukende bulten en helaas duurt dit een aantal dagen! Ik ben blij dat we deze in Nederland (nog) niet hebben!

Waarschijnlijk zal het pas na de kerst worden dat ik jullie weer op de hoogte breng van wat er aan de andere kant van de wereld te beleven valt dus voor nu.....

SUPER FIJNE KERSTDAGEN!!!!

Nicole