de laatste dagen in Iran

De laatste dag in Esfahan werd doorgebracht met de laatste bezoeken aan de moskeen. Nou na de laatste te hebben bezocht hoef ik er voorlopig geen meer in...

Sandra haar schoonfamilie woont hier en we zouden gaan zwemmen met alleen de dames.. tenslotte gaat alles hier gescheiden dus zo ook zwemmen. Gelukkig had ik wel mijn zwembak meegenomen al had ik niet verwacht deze te kunnen/mogen gebruiken. Maar op naar het zwembad van de universiteit. De zwager geeft les aan deze universiteit en het gezin woont op de campus aldaar dus mochten wij ook de campus op om te mogen zwemmen. Nu denk je eindelijk zonder hoofddoek.. helaas er moesten badmutsen op!! Dus ook hier weer het haar bedekken:) Nu zijn wij in NL gewend aan zwemmen maar in Iran is dat niet zo vanzelfsprekend. Dus veel oudere vrouwen zwemmen daar met bandjes (voor kinderen tot 4 jaar!!) om en denken dat ze dan niet verdrinken. Heel bijzonder om te zien. Wat ook heel bijzonder is dat men elkaar niet bekijkt en aanstaart en beroddelt. Ook heeel anders dan in NL!! Iedereen is vrij en gezellig onder elkaar.
Nog even mijn zwemjuffrouw capiteiten gebruikt om een vrouw te leren zwemmen. Ik was nl. wel in de overtuiging dat dat een familielid was van Sandra. Maar dat bleek een wildvreemde te zijn :) Wat een vertrouwen zeg!! Zwemt toch zomaar aan mijn handen mee naar de overkant! Afijn na een uurtje heerlijk poedelen werd er op de fluit geblazen wat inhield dat we uit het zwembad moesten. In NL denk je dan ... ik zwem nog even een rondje.. is hier onmogelijk. Echt iedereen reageert direct en zwemt meteen naar de kant. Wat een disipline hier!!

De Iraanse gastvrijheid kwam nog maar eens naar boven. We werden uitgenodigd om thee te komen drinken bij de schoonzus op de campus. Iedereen mee. Super leuk om een huis van binnen te zien. In het midden liggen alleen mooie kleden. Aan de zijkanten staan langs de muren de stoelen en meubels. Deze worden alleen door ons gebruikt zal blijken want de locale vrouwen gaan allemaal direct op de grond zitten. Er wordt een plastic zeil op de grond gelegd, er wordt volop eten neergezet en er wordt echt verwacht dat je mee eet! Wat een overweldigende gastvrijheid!

Dan wordt er ineens aangebeld. Alle vrouwen zijn hoofddoekloos tot aan de bel. Wij westerlingen hoeven de hoofddoek niet op maar de locale vrouwen wel. Muv de vrouw de huizes (het bleek haar man te zijn) en de dochters. Zij mogen zonder hoofddoek blijven zitten. Toch wel heel bijzonder. De man des huizes heet ons van harte welkom en sluit zich op in een kamertje. Hij wil er weer uit. Om dit te laten weten klopt hij op de deur om te vragen of hij de woonkamer in kan. Daarna vertrekt hij naar buiten en alle vrouwen kunnen de hoofddoek weer afdoen. Na het heerlijke eten nemen we afscheid. Alle vrouwen mogen gekust worden. Er is ook nog een neefje aanwezig. Hij krijgt een hand. Met de koran in de hand worden we uitgezwaaid en goede reis gewenst. Jeetje wat een belevenis weer!

's avonds komt de waterpijp weer naar "boven". De 2,5 kilometer naar het grote plein worden weer afgelegd en op naar een theehuis. Daar staat het al blauw van de rook. En ik maar denken dat in de waterpijp geen tabak zit :) Uiteraard zijn ook hier weer geen toeristen te vinden en wordt er dan ook van alle kanten vragen gesteld en welkom geroepen. Op weg naar huis neem ik afscheid van een heel mooi Esfahan...

De weg van Esfahan naar Teheran duurt bijna 7 uur. Onderweg neem ik een kijkje bij de marmeren kist van Khomeini. Daar zijn wederom vrouwen en mannen ingangen en zien we elkaar niet bij de kist. Aan alle kanten wordt je gecontroleerd op camera's en telefoontjes (zitten tenslotte ook camaera's op). Toeristen vallen hier direct op zonder chador... alle vrouwen dragen deze uit respect voor Khomeini. Ook zijn er veel vrouwen in tranen. Schijnbaar kijken zij toch anders tegen Khomeini aan dan wij. Na alles bekeken te hebben verlaat ik deze farce. Ik kan weinig hierbij voorstellen. Tenslotte heeft deze man voor de onderdrukking van de vrouwen gezorgd.. misschien zie ik het wel verkeerd...

Buiten zijn allerlei winkeltjes van de revolutie. Tja dan moet je toch even binnen kijken. Wat een prullaria allemaal. Maar toch wil ik een bidsteentje als souvernier en gelukkig is dat heel goedkoop (0,10 USD) .. men kan dus niet zeggen dat ze onbetaalbaar zijn en dat men om deze reden niet kan bidden :) Goede moslims hebben nl. eelt op hun voorhoofd van tegen het steentje aan bidden... En inderdaad je ziet ze echt hiermee lopen...

De begraafplaats van de martelaren is nu vlakbij en kan eigenlijk ook niet overgeslagen worden. Het is vrijdag en het is druk. Veel familieleden komen hun geliefde overledenen eren. Wat een enorme begraafplaats!! Men zegt dat het een van de grootste ter wereld is. Bij de martelaren staan foto's, vlaggen en persoonlijke spullentjes bij de graven. Ze zijn gemakkelijk te herkennen. Tenslotte wordt je niet zomaar een martelaar volgen Khomeini. Alleen mannen en vrouwen die zich voor de islam geven worden martelaar... en men gelooft hier heilig in. In de Iran-Irak oorlog kregen alle mannen een plastic sleutel mee om de nek naar het front. Hiermee zouden ze de deur naar het paradijs kunnen openen... tja vele hebben dit geloofd en geloven het nog. Ik trek heel zwaar mijn twijfels!!

Op vrijdag door Teheran lopen en rijden is heerlijk rustig. Op vrijdag is iedereen naar de moskee, bij familie of picknicken. Dan is er rust en geen smog. Dat is zaterdags wel even wat anders. Ik neem de metro richting het voormalig paleis van de sjah. Mijn hemel wat had die een grootheidswaanzin!! Ik weet direct niet wat beter is... het regiem van de sjah of het huidige. Beide geven mij een vreemde smaak in de mond. Het voormalig paleis is zwaar over de top! Dit heeft heeeeel veeeeel geld en tijd gekost. En dat over de rug van de inwoners van Iran. Echter zou dit nog niets blijken bij de tentoonstelling van de kroonjuwelen. Die tentoonstelling is maar 2,5 uur open omdat deze plaatsvindt onder een bank in Teheran. Je moet eerst alles inleveren, camera, tas enz. Dan passeer je metaaldetectoren, dan door een onwijs dikke kluisdeur en nog denk je... wat overdreven... totdat je de collectie ziet!! Wat een juwelen! Niet te beschrijven en te bevatten wat je toeglimt. Een troon, een wereldbol. Beide zo groot als ikzelf helemaal vol met edelstenen en dan ook nog van goud of zilver. Deze collectie is miljarden waard!!! Niks gek dat je niet tegen het glas mag aanleunen (hier kwam ik ook pas weer achter na een waarschuwing.. toch lastig als je geen Farsi kan lezen :) ) Diep onder de indruk zoek ik de metro weer op om naar noord Teheran te gaan. Hier moet het nl. erg hip en modern zijn. Tot mijn grote verbazing is het stervens druk in de metro. Voor de eerste keer sinds ik in Iran ben ben ik blij dat er een apparte vrouwen coupe is. Je hoeft hier geen gebruik van te maken je mag ook bij de mannen maar ik sta toch liever opgepropt tussen allemaal vrouwen dan tussen die lustig kijkende mannnen. Het is zelfs zo druk dat niet iedereen in de metro past. Als je over de hoofden in de coupe kijkt zie je alleen maar zwart... je merkt dat men over je praat en wederom hoor je overal hello...

Noord blijkt verder weg dan gedacht. Vanuit de metro blijkt het nog zeker 4 km lopen te zijn. Het is warm en de stad stinkt. Dus na 2 km besluit ik bij de gebakjes zaak te stoppen voor een cola met cheese cake. Cola is er maar cheese cake...no.. fruit cake dan?? eh no.. eigenlijk is er geen cake.. tja dan alleen maar cola.. De mega dip slaat in als een bom en voordat ik zit te slapen hier besluit ik de metro terug naar het hotel te nemen. Nu is het zowaar nog drukker in de metro! Ondanks dat alles echt heel westers en goed georganiseerd is, zijn er teveel gebruikers zodat de metro het niet aankan of zo... Maar ik prop me in de menigte en nu maar hopen dat ik er weer op tijd uit kan. Tja dat is wat moeilijker blijkt. Ik word dan ook letterlijk door een vrouw op het perron uit de metro getrokken omdat ik niet door de menigte vrouwen kom...

Het hotel zit bijna tegenover de ambassade van de USA en dat is te zien aan de muurschilderingen. Een vrijheidsbeeld met een doodskop, een klauw met de wereld erin met daarbij de vlaggen van USA en Israel.. ik maak er foto's van want dat geloof je gewoon niet. De proppaganda is hier in Teheran erg groot. Overal zie je muurschilderingen die duidelijk willen maken dat het westen slecht is en martelaren verheerlijkt moeten worden. Voor mij heel onbegrijpelijk als ik eerlijk ben.

's avonds wordt er een leuk eettentje gevonden in een soort kunstacademie. Ook worden hier exposities gehouden. Stiekem bekijk ik er 1 en ik ben eigelijk helemaal weg van de foto's. Ze zeggen me nu zoveel! Het thema is de vrouwenonderdrukking. Heel subtiel uitgedrukt. Je snapt het waarschijnlijk ook alleen maar als je woont in Iran of het land bezocht hebt. Ik maak kennis met de fotograaf en zijn broer. Zijn broer is duidelijk de zakenman. De fotograaf is mega bescheiden. Ik ontvang illegale foto's met handtekening. Er staan nl. teksten op van vrouwen uit de gevangenis. Tja dat mag hier natuurlijk niet. De foto's worden gepakt uit een onzichtbaar kastje. Ze hopen dat wij hun stem zullen zijn in het westen... Een bezoek aan Rome en Berlijn staat op hun agenda. Hopelijk tref ik ze daar want de foto's zijn onbeschrijfelijk mooi en indrukwekkend... maar het geld is voor nu op... Email adressen en telefoonnummers worden uitgewisseld en ik zoek een tafeltje om te eten. Van de laatste reaals wordt de maaltijd en het drankje betaald. De sfeer hier is enorm goed. De vrouwen leven hier op het randje van de wet. Haren zitten nog net onder de hoofddoek, de broeken zijn modieus en kleurrijk, de panties gaan in open schoenen. Ooit hopen ze vrij te zijn om te doen en laten wat ze willen.....

En dan stap ik het vliegtuig alweer in. 2,5 week Iran zitten erop. Wat een indrukwekkend land. Heel bijzonder om dit mee te mogen maken. Hoe een regiem een land zo klein kan krijgen en toch ook niet. Want ik ben ervan overtuigd dat ooit het volk in opstand komt en dan hoop ik maar dat hun dromen mogen uitkomen!