Phobia: never say die

Aangezien Kumasi maar een van de vele steden is ga ik op weg naar Cape Coast. Onderweg wordt het landschap nog tropischer… ik verwacht dan ook een mega warme benauwde stad aan te treffen… maar tot mijn verbazing is het enorm bewolkt en goed te hebben qua temperatuur. Oké, iets meer zweten dan “normaal” gesproken maar het valt alles mee. Zo zie je maar weer dat ook hier in Afrika het weer aan het veranderen lijkt te zijn…. Cape Coast staat vooral bekend om zijn Castle. Deze heb ik dan ook wederom bezocht en deze keer incl. een gids. Al snel blijkt dat wij Hollanders niet alleen huis gehouden hebben hier tijdens de slavernij. Ook de Engelse en Portugezen hebben goed hun best gedaan…. Toch weer heel indrukwekkend hoe men elkaar kan behandelen… En dan te bedenken dat de negers zelf de slaven aanleverde… tja tijden veranderen maar de mensen leren er blijkbaar toch maar heel weinig van.

Buiten het Castle is er maar weinig te beleven in Cape Coast zelf en we rijden dan ook een kleine 30 km verder om uit te komen bij een heerlijk guesthouse… vanuit hier zit in dan ook op het terras van mijn kamer jullie bij te typen. Uitzicht op zee… toch wel heel jammer dat de locale bevolking het strand gebruikt als openbaar toilet… (muv het privé stukje strand van het guesthouse!). Wanneer je naar het dorp aan het strand loopt is het dan ook erg uitkijken waar je loopt. Op het menu van het restaurant hier staat volop vis incl. kreeft voor een hele schappelijke prijs… dus ik kijk al uit naar de lunch!!

Nu ik heerlijk van het uitzicht, de “koele” temperatuur (het is nl. vandaag wederom bewolkt en dus niet al te warm) en mijn balkon geniet zal ik een paar verschillen benoemen die mij zijn opgevallen afgelopen maand(en). Vergeleken met enkele jaren geleden toen ik Mali, Burkina Faso en Ghana aandeed had bijna niemand nog een mobiele telefoon… nu iedereen! Destijds was ook de natuur veel droger en lang niet zo groen. Dit duidt vaak op meer regen afgelopen periode. Ook de toeristen zijn meer aanwezig of aanwezig geweest (Mali). Uiteraard super voor de locale bevolking (meer geld, omzet, verkoop enz.) maar men is hierdoor wel “agressiever” geworden in verkopen van souvenirs en overige verkoopwaar… wat ik persoonlijk als onprettig ervaar. Ook zijn er meer hotelletjes, winkeltjes en grotere huizen in het straatbeeld terug te vinden voor zover ik mij kan herinneren. Maar ondanks dit alles blijven de mensen vriendelijk en open. Al merk je wel, hoe enorm raar dit misschien ook klinkt, dat het nog steeds is: hoe armer hoe vriendelijker. Wanneer je nl. in de gebieden komt waar (nog) bijna geen toeristen zijn geweest zijn en blijven de mensen veel armer maar ook veel vriendelijker, nieuwsgieriger en meer open. Dus of toerisme altijd brengt wat men verwacht/wenst… ik vraag het me af. Voor zover mijn bevindingen tot op heden. Ik ga het strand opzoeken!

3 dagen aan het strand met als een van de activiteiten een bezoek aan het vissersdorpje Elmina. In Elmina staat een Castle waaruit de Nederlanders hun slaven per boot verhandelde… toch wat minder om te horen. En als ik graaf in mijn geheugen komt er geen geschiedenisles hierover naar boven… waarom verzwijgen wij dit?
Het dorp zelf is een stinkende open riolering… dit kan ik me van mijn vorige bezoek niet herinneren. Maar misschien is mijn herinnering vervaagd… Ook het Kakum national park wordt aangedaan. Daar zijn de prijzen dusdanig verhoogd dat we zonder bezoek aan wat dan ook omdraaien. Omdat vandaag maar een 6 tal deelnemers aan de toer zijn, wordt er unaniem besloten een opvang voor apen 3km van het Kakum national park te bezoeken. Dit wordt op borden aangegeven en we weten niet wat we kunnen verwachten. Tot mijn verbazing treffen we een Nederlands stel uit Rotterdam aan die dit 7 jaar geleden zijn begonnen. We worden voor € 3,50 (dit is voor het voer voor de dieren) rondgeleid door hun “park”. We krijgen volop uitleg van enthousiaste mensen. Heel hun ziel en zaligheid (en hun vermogen!) zit in deze opvang. De verhalen achter de dieren zijn schrijnend te noemen. Een drankje wordt aangeboden. Betalen hoeven we niet. Maar een extra donatie voor het voer van de dieren is altijd welkom. Ook vernemen wij dat er over een maand een snackbar wordt geopend (mrs. Doolittle snackbar, zie foto!) met Nederlandse lekkernijen! Ik baal dat ik het nu nog niet kan bestellen want zou ik maar wat graag een kroketje lusten!! Maar voor iedereen die na februari 2011 komt… bezoek Annet en Dennis en je ziet zelf hoe geweldig deze mensen zich inzetten, zonder enig winstbejag, voor de mishandelde dieren! Op de foto zijn hun gegevens te vinden.

Verder wordt er iedere dag rond de klok van 3 uur een partij gevoetbald met de locale jongeren. Het is dan ook al snel Ghana tegen de rest van de wereld…. Hilariteit alom en vooral heel leuk om te zien hoe de locale jeugd geniet van voetballen. Ook blijkt menig kind behoorlijke capaciteiten te vertonen.. we zouden hier misschien meer moeten scouten??
Vanuit mijn kamer kijk ik uit op een fort op een heuvel. Mijn nieuwsgierigheid moest bevredigd worden dus klom ik de berg op (al zwetend want het is echt een stuk warmer geworden dan bij aankomst) en kom ik erachter dat het fort Amsterdam blijkt te zijn. Helaas zit de poort van de ruïne dicht en zal ik eerst naar beneden en dan weer omhoog moeten voor de poort geopend kan worden. Dat is me teveel gevraagd met deze warmte dus loop ik alleen om de ruïne heen en geniet van het uizicht aan alle kanten. Eenmaal weer beneden word ik volop aangesproken dat ik voor 5 cedis (ongeveer € 2,50) het fort van binnen kan bezichtigen.. helaas, dat is me a. te duur (het zijn tenslotte maar een paar muren want het dak is niet meer aanwezig) en b. moet ik weer die berg op…. Afijn, na een kort gesprek besluit ik dat ik voor deze dag genoeg gedaan heb en installeer me op een heerlijk ligbedje met uitzicht op zee en de voetbal”wedstrijd”. Wat wil een mens nog meer… lobster? Nou dat is hier ook aanwezig dus ook die word door mij gegeten en ik moet zeggen, je merkt direct dat het een buitenlandse eigenaar is die dit guesthouse runt. Heerlijke goed doorbakken frietjes en heerlijke gegrilde lobster… tja het leven van een reiziger gaat niet altijd over rozen maar nu even wel :)

Maar ook mooie locaties worden verlaten… op naar Accra. Accra is duidelijk een stad waar veel expats verblijven. Het heeft nl. een grote shopping mall zoals wij deze kennen in Europa. Er zijn ook dure merken te koop welke ik al weken (maanden…) niet gezien heb. De prijzen zijn ook erg Europees dus veel wordt er niet door mij gekocht. In Accra moet ook het visum voor Nigeria geregeld worden en tja de consulaat heeft Malaria… dat kan dus wel even duren… het centrum van Accra is niet veel zeggend. Een dag kun je jezelf daar vermaken maar dan houdt het wel op. Dus bezoek ik ook een bioscoop om de film the town(in het Engels) te bekijken. En het lijkt wel een privé voorstelling… naast mij zijn er nog 2 andere bezoekers.
Op zondag speelde de harts of ouks thuis tegen the lions en met 2 andere jongens vertrek ik in een taxi richting stadion. Voordat we ons in het stadion settelen, drinken we wat in het kroegje voor het stadion. Dit blijkt de thuishaven te zijn voor de hard core fans van de ouks en omdat wij petjes en zweetbandjes dragen van de ouks (hebben we net gekocht) maken we heel snel nieuwe vrienden…

Het stadion is mooi en groot… echter nog niet een kwart gevuld met supporters! Kosten voor een kaartje zijn 2 cedis (iets meer dan € 1) op de gewone tribune tussen de hard core fans (wij kiezen hiervoor) maar de overige blanken (op 1 hand te tellen!) kiezen voor de VIP zitplaatsen (zijn wel in de schaduw… die van ons vol in de zon…) voor 7 cedis… Maar wie de grootste lol heeft… ik denk wij. Er wordt volop gezongen, gedrumd en gedanst. Ik blijf op mijn stoel zitten om niet te showen hoe slecht ik dans… maar wanneer in de 2e helft de lions scoren wordt de sfeer grimmiger. Voor ik het besef breekt er een ruzie uit in de rij voor mij en valt de man ruim 5 rijen naar voren (ben ik blij dat het niet achter mij gebeurd!!). Maar de fans komen tussen beide en het wordt sussent opgelost. Toch besluiten wij te wachten met het verlaten van het stadion wanneer de meeste supporters vertrokken zijn. De volgende dag staat in de krant: (still) never say die. De leuze van de ouks (never say die untill the bones are rotten…..!!!). Accra wordt verlaten en het wachten op het visum doe ik aan het strand ik Krokobite. Het verkeer in Accra staat continue vast dus 25 km duurt gemiddeld 3 uur… Aangekomen in een echt backpackers resort zet ik mijn tent op en zweet me suf… een koude verse ananas/mango sap doet me weer een beetje mens worden….

helaas is het internet hier zo traag en slecht dat foto's oplanden niet lukt. Die houden jullie dus nog tegoed...

Jullie hebben mazzel... enekel minuten snel internet: foto's op: http://picasaweb.google.com/nicolevdp/Ghana?authkey=Gv1sRgCMvcx_qtorjg2AE#