Het land van de bir

Eindelijk weer eens op reis… na 2 jaar werd het dan Ethiopië. Om er te komen was al een reis op zich.. de nachtbus waar ik al een kaartje voor gekocht had, bleek heel luxe te zijn en ik stond weer eens niet op de lijst. Maar gelukkig had ik een bewijs van boeking uitgedraaid en mocht ik toch mee. Na 5,5 uur in de bus hangen en slapen aangekomen op vliegveld Madrid waarvan ik naar Istanbul zou vliegen om daar dan eindelijk de vlucht naar Addis Ababa te nemen. Maar de eerste vlucht was behoorlijk verlaat waardoor ik moest rennen om de aansluiting te halen (last call was al ingezet). Eenmaal bezweet bij de gate aangekomen mocht ik nog mee het vliegtuig in waar we 1 uur moesten wachten om dan toch eindelijk naar de eindbestemming te vliegen. Had ik in de eerste vlucht 3 stoelen voor mij alleen, in de 2e vlucht had ik een tussenstoel leeg wat heerlijk is normaal gesproken. Nu helemaal want op de andere stoel zat een hele vervelende en steeds dronken wordende medepassagier die mij wel Ethiopië zou laten zien. Na 3 uur was ik het zo zat dat ik meneer eens aansprak op zijn gedrag… nou ik was een vrouw en moest maar luisteren… dat viel niet echt goed dus dat werd even terecht wijzen op mijn manier en zowaar hield hij zich rustig… eindelijk na 28 uur reizen kwam ik aan op de eindbestemming…. Addis Ababa.

Het visum was zo geregeld en gelukkig vroegen ze niet naar mijn reisboekje voor de vaccinaties want die lag thuis nog op tafel… geld wisselen, bagage ophalen en op naar het hotel. De volgende ochtend weer vroeg dag om naar het zuiden af te reizen. Met enkele stops kom ik 13 uur later op de bestemming aan. Zo gaar als het maar kan. Eten en naar bed want ook de volgende ochtend weer vroeg op voor een druk programma. De Dorze worden opgezocht. Dit is een stam die op 2.500 meter wonen en alles gebruiken van de nep bananenboom (ze lijken op de bananenboom maar geven geen bananen). De bladeren worden gebruikt voor het bouwen van huizen, de stammen worden gebruikt voor eten en touw te maken. Ook krijg ik een koffieritueel te zien en proef ik voor het eerst net gebrande bonen waar koffie van gemaakt is… helaas ook deze koffie is niet geheel mijn smaak… ik geef het op.. ik word nooit een koffieliefhebber…. Maar ik mag het huis bezoeken waar zowel de mensen als de dieren wonen en krijg een rondleiding door het dorp en uitleg hoe alles van de nep bananenboom gebruikt wordt. Het eerste souvenir wordt aangeschaft en tegen de lunch verlaat ik het dorp.

Na de lunch stap ik in de boot om een tocht te maken over lake Chamo. Een heel mooi groot meer met volop volgels, nijlpaarden en krokodillen. De natuur is adembenemend mooi en vooral de rust… oke je krijgt een zwemvest mee maar of dit nut heeft? Het zit me meer in de weg dan wat anders… Na terugkeer in de lodge besluit ik ’s avonds heerlijk in een locaal restaurantje een vis (welke in het meer is gevangen) te nuttigen… in één woord heerlijk!! Het grappige eraan is dat de vis geheel opgediend wordt en jij zelf maar alles eraf mag peuzelen… nou heb ik het niet zo op graten maar het ging me goed af al liet ik vele malen meer liggen dan de locale bevolking.. de graten laten ze ook liggen maar verder is echt alles eraf… tja dat gaat mij niet lukken.

De avonden zijn vroeg naar bed, de ochtenden heel vroeg op. Zo ook nu weer om weer de weg op te gaan om richting Turmi te rijden. Weer een lange rit maar de moeite waard. Hier woont de Hamar stam en ik bezoek hun dorp en markt. Het dorp vind ik zo zo want foto’s maken kost geld en ze zijn behoorlijk opdringerig. Dus weinig foto’s voor mij (had op de markt al voldoende gemaakt met de stiekeme camera) dus dat in het dorp zou mijn tijd wel duren. Wel rondgelopen om te kijken hoe de huizen ed eruit zien maar me kostelijk vermaakt met de kinderen.

Zo ook vandaag weer. Na een vroege start op weg naar de Daasanach. Hoe verder ik naar het zuiden kom hoe droger het wordt en vooral ook hoe armer de mensen. De Daasanach zijn dan ook armer dan de Hamar en minder commercieel. Oke je betaald 1 bedrag maar mag zoveel foto’s van alles en iedereen nemen als je wilt. Ik moet er wel onwijs aan wennen dat je overal voor moet betalen. Maar ook aan het feit dat hier volop asfalt wegen worden aangelegd door de chinezen. En dat alleen omdat er olie gevonden is… De chinezen nemen hier het land over lijkt wel…Maar bij de Daasanach daar valt geen olie te halen dus die leven nog in afzondering (in hoeverre je daar over kan praten want de stam is reeds door menig toerist ontdekt). Na het afscheid van deze stam op naar de lunch en markt van de Hamar (ze hebben nl. 2 markten blijkt). Deze markt is druk bezocht en heeft een leuke sfeer. De ene roept ik herken je van gisteren (is niet zo moeilijk als blanke niet te slanke vrouw…) en de huwelijks aanzoeken vliegen om je oren… maar nee de mannen zijn super ijdel en lijken homo… ze dragen rokken (zeg maar gerust mini rokken) en zijn nog vrouwelijker dan ik… ook al is dat niet zo moeilijk… het is te vrouwelijk. Maar ik heb al heel wat mooie mensen gezien maar niet in de Hamar stam… Genietend van een flesje cola komt een oude man met lepra het terras oplopen. Een medereiziger had nog een oud, gescheurd briefje van 100 bir (ongeveer € 4) en geeft dat die man. Om hem niet ongemakkelijk te laten voelen vraagt hij of hij een foto mag nemen… ja zegt de oude man maar dat kost je 1 bir… hieruit blijkt maar weer eens dat dit zo in het systeem van deze mensen zit… 1 foto, 1 bir… We lachen erop maar eigenlijk vind ik het gewoon triest…Dus ga ik na mijn cola maar weer verder (en komt de regen met bakken uit de lucht…).

De dag begint weer vroeg om te vertrekken naar Karo om daar te gaan kijken hoe zij leven. Ik bewonder onderweg de mooie omgeving. Het is hier weer groen en zeer vruchtbaar. Aan de kant van de weg staan volop termietenheuvels. Wat mij verbaast is dat ze zo’n andere vorm hebben dan de termietenheuvels die ik al eens gezien heb. Deze zijn vele malen smaller en hoger. Aangekomen bij de stam begint het weer van voren af aan… Er valt niet te onderhandelen over de prijs. 5 bir voor een vrouw en 3 voor een kind. Snel worden nog wat mensen geschminkt om maar op de foto te kunnen. De echtheid neemt af… Ik besef dat de toeristen zelf voor deze handelswijze hebben gezorgd maar ik mis het Afrika zoals ik het ken. Spelen met kinderen gewoon foto’s mogen maken en samen bekijken enz. Maar schijnbaar kan dat niet meer nu het toerisme boeming is of zo.. Heel jammer!! Ik ben het dan ook al heel gauw beu en vertrek weer. De weg terug is net zo lang en mooi als de heenweg al is het toch weer helemaal anders door het licht. Na de lunch via een super mooie weg naar Jinka. Daar aangekomen besluit ik een leuk restaurantje op te zoeken waar ik het locale eten (een soort zure pannenkoek met saus) uit probeer en constateer dat dit echt niet mijn smaak is.

En dan breekt een nieuwe dag aan. Zonder stroom (is hier heel normaal) sta ik op en maak mezelf gereed voor een bezoek aan het Mago National Park waar de Mursistam woont. Alles af (horloge, ringen, kettingen, oorbellen enz) want ze willen alles van je hebben. Je bezoek moet vroeg zijn want ze beginnen vroeg met drinken en dan worden ze onwijs agressief. Dus zo gezegd zo gedaan. Vroeg gestart en via het nationale park op naar de Mursi. Onderweg pik ik een gids en bewaker op en ik zal ze nodig blijken te hebben. Onderweg wordt de auto waarin ik zit bekogeld met een lege fles en de dop komt tegen mijn hoofd. De bewaker en gids eruit om verhaal te halen. Tja ook hier is de jeugd opstandig door al die toeristen (wat ik overigens heel goed snap!!). Onderweg geniet ik van het uitzicht en ontmoet de eerste Mursi. Van de eerste schrik ik wat omdat die schotel in hun lip toch wel een hele rare gewaarwording is maar het went… Eenmaal in het dorp aangekomen wordt de chief opgezocht en wordt weer de foto prijs bepaald. Maar dat is nog niet het begin… want een blanke, volle vrouw.. wie is dan de toerist… de vrouwen en mannen willen me overal aanraken en zelfs gaat 1 vrouw zover om mijn t-shirt eens open te trekken zodat ze er eens onder kan kijken Een ander wil onderhand de broek van mijn billen aftrekken en dat gaat me dan toch allemaal te ver dus ik word boos. De gids grijpt in en lost het op maar het aanraken blijft… ik neem enkele foto’s reken af en ga onder een boom staan omdat de zon behoorlijk warm is. Maar ik blijf een bezienswaardigheid en er worden zelfs touwtjes gehaald om mijn omvang van armen en benen te meten… Het geheel is grappig al snappen ze dan weer niet als ik zeg dat ze daar bir voor moeten betalen. Tenslotte moet ik dat voor hun ook….

Toch kan ik het niet laten om een schotel te kopen. Ze kosten bijna niets en worden direct uit de lip verkocht… tis een mooi, gebruikt souvenir zullen we maar denken  Na een uurtje ben ik het meer dan zat want ze blijven maar aandringen en worden steeds opstandiger. De mooie rit terug levert ook nog wat mooie foto’s op en na de lunch bezoek ik de Ari stam. Deze zijn niet meer traditioneel gekleed maar eindelijk beland ik weer in het Afrika waar ik zo van houd. Oke je betaalt € 5 voor het bezoek aan het dorp maar daar krijg je een rondleiding en volop uitleg voor hoe zij potten en schalen bakken. Foto’s maken wordt weer lachen en ik beschilder de kinderen met oogschaduw wat ze maar wat leuk vinden. Ik tik een mooie schaal op de kop en ben blij dat dit toch ook nog bestaat in Ethiopië want zoals het bij de stammen gaat… dat is niet mijn ding.

Je gaat hier met de kippen op stok maar komt ook weer heel vroeg uit bed. Ook vandaag… vanochtend na 3 uurtjes rijden kom ik aan in het gebied van de Konso (weer een stam). Ze zijn niet meer traditioneel gekleed maar aan de huizen kun je de Konso herkennen. Eerst bezoek ik een museum wat zeer mooi is opgezet en erg informatief is. Vlak bij de lodge is een heel mooi gebied wat New York genoemd wordt omdat enkele toeristen zeiden dat het op New York lijkt… Ik zie de gelijkenis niet maar ik vind het geweldig mooi. De gids verteld de legende hoe de mensen denken dat het ontstaan is en ik verbaas me weer over de fantasie die je erbij moet hebben… Ook de rit er naartoe is geweldig mooi. Ik stop op een markt en wie is dan weer wie aan het bekijken… veel toeristen zullen hier nog niet komen want de markt wordt onderhand stil gelegd en iedereen komt om mij heen staan om mij te bekijken en te “betasten”. Een grappige gewaarwording. Helaas kom ik ook langs een ongeluk met een motor waarbij 2 gewonden en 1 dode is gevallen… de dode ligt nog naast de motor afgedekt met bladeren maar de voeten steken er nog onderuit. Van heinde en verre komen mensen aangerend om te gaan kijken en staan vele te huilen… de politie zorgt ervoor dat de auto er door kan maar wat voel ik me opgelaten….Op de terugweg staan vele (vooral vrouwen) voor het mortuarium te huilen. Het blijkt dat de jongen al daar naartoe is gebracht… vreselijk!

Ik word bij de koning van de Konso verwacht dus moet door. Hij leeft apart van zijn volk zodat er geen corruptie kan ontstaan…. Wel zo slim hier in Afrika… Ik word hartelijk onthaald en mag alles vragen waar ik dan ook volop gebruik van maak. Wat vindt hij nou van het toerisme? Hij vindt het prima maar het nadeel is wel dat wij pennen, geld ed geven voor een foto… dat moeten we niet meer doen. Nou doe ik dat zeker al (bijna) nooit maar hier hebben vele toeristen voor mij dat wel gedaan en inderdaad is het behoorlijk “vervelend” om altijd eerst een zwaai handje te zien en dan het handje ophouden voor geld of spullen… Ook plastic flessen (leeg) mogen niet meer afgegeven worden want kinderen springen ervoor voor een rijdende auto… ik geef deze wel af in dorpen dus schaam me ergens.. maar bij het afscheid vraagt de koning wel even af te rekenen… en zijn vrouw vraagt 2 bir voor een foto… tja schijnbaar geldt het voor de Koninklijke familie niet….

Ondanks dat ik vanavond in een super de luxe (voor mijn Afrika begrippen dan!) lodge slaap en overheerlijk eet is de wifi en het ontvangst van de telefoon niet aanwezig. Dat is hier nog niet doorgedrongen dus het verhaal van mijn bezoek aan het zuidelijk deel van Ethiopië zal lang worden….

Na een heerlijk ontbijt op weg naar een lange reisdag. In de LP staat een stukje over de mooiste lodge in Ethiopië en die moet ik natuurlijk zien… Onderweg stop ik nog bij een “dorpje”om het te bezoeken maar echt lang kan ik niet blijven want de rit duurt nog lang… maar het is meer dan de moeite waard want als ik bij de lodge aankom kijk ik mijn ogen uit! Wat een luxe voor hier in Afrika!! Mooi alles origineel gebouwd maar met een westerse touch… daar bedoel ik mee, het licht werkt, er is een warme douche en het eten is geweldig. De eigenaars zijn dan ook half Italiaans/Ethiopisch en half Grieks/Ethiopisch en dat is te zien. Al kan ik er maar 1 nacht blijven… het is de moeite!! Vanochtend op weg naar Awassa waar ik in de drukte kom van een marathon. Tja daar zijn ze hier heel goed in! Maar ook blanken lopen mee… Heb een geweldige spot gevonden om te relaxen aan het meer en ik laat me overhalen om een boottocht te nemen naar the wildlife… nou 3 nijlpaarden en heel veel vogels verder stap ik na een uurtje weer uit.. tja het is een boottocht maar wildlife… daar heb ik toch een ander idee over. Maar er komt een hele bruidsstoet aan wat leuk is om te zien. Ik leer van de vader van de bruidegom dat hier alleen op zondag wordt getrouwd wat ook zal blijken op weg naar het hotel (met wifi!!) want ik zie nog vele andere bruiloften…