De laatste dagen in Mali

Voor iedereen allereerst de allerbeste wensen voor 2011!!! Leuk te ervaren dat Nederland me nog niet vergeten is (incl. ex collega’s!!!). Super!!

De boottocht was geweldig… de start verliep wat minder vlotjes want zodra alles en iedereen aan boord was wilde de motor niet starten.. tja nou moet ik bekennen toch wel heel veel respect te hebben voor iedereen die op wat voor wijze dan ook een motor/auto hier in Afrika bezit. Want ze weten het altijd weer te repareren… al kan dat dan wel even duren… de bougie had het begeven maar een andere motor was sneller geregeld dan een nieuwe bougie dus werd de nieuwe motor geplaatst en kon de boot vertrekken (enkele uren later…). Menig medereiziger vond het maar niets (er werd ook niet echt verteld wat er aan de hand was) maar gelukkig kon ik met zekerheid zeggen dat dit echt wel opgelost werd en dat men gewoon maar moest genieten van hetgeen te zien was aan de waterkant. Stiekem vond ik het echt niet erg want we waren nog aan de waterkant in het dorp wat altijd voor veel leven zorgt. Vanaf de boot kun je dan onbeschaamd opserveren (of is het loeren…) en foto’s maken. Maar na geduldig te hebben genoten vertrok de boot om een uurtje later aan de kade aan te leggen en het kamp op te slaan. Heerlijk zacht zand om op te slapen en een hele rivier om jezelf in te wassen! Verder is er ’s avonds heel weinig te beleven. Na het eten (wat op de boot werd genuttigd) bleef er dan ook maar heel weinig over… boekje lezen in de tent en naar bed.
De zonsondergangen en –opkomsten waren onbeschrijfelijk mooi! Dus buiten het feit dat het ontbijt om 7 uur geserveerd werd stond ik ook vroeg op voor de zonsopkomst (en omdat ik na 9 uur slaap echt wel genoeg had gehad!). Een hele dag op de boot rondvaren is geweldig! Om de benen te strekken werd er diverse malen bij kleine dorpjes aangemeerd. Toeristen zijn hier niet tot bijna niet geweest wat hilarische taferelen met zich meebracht. Kinderen wilde op de foto (bedankte je er ook voor!), wilde een blanke aanraken (zo ook mijn haar!) en vroegen niet om cadeaus of bonbons! Iedereen was oprecht aardig en geïnteresseerd in die blanke. In een van de dorpjes werd alle (4!) vis opgekocht voor het avondeten. Maar ook locale lekkernijen werden voor bijna niets ingekocht…

De laatste bootdag hield in 1 stop bij een leuk dorp en 1 stop bij oud Segou. En wat een verschil!! Kinderen nemen je direct bij de hand in oud Segou, lopen 10 meter met je mee aan de hand, vragen om een cadeau en wanneer je nee zegt gaan ze naar iemand anders. Dit dorp wordt nl. wel bezocht door toeristen en dit is dan ook het resultaat. Heel jammer! Zo rond het middaguur werd Segou aangedaan en dat betekende einde van de relaxte boottrip. Van iedereen werd afscheid genomen want wat misschien wel een leuk detail is… er is 1 persoon permanent aan boord aan het hozen om ervoor te zorgen dat de lekkende boot blijft drijven ondanks het vele water wat hij maakt… altijd fijn om te weten dat zinken om deze reden niet snel zal gebeuren!

Segou is er verandert. Of ik dat positief ervaar… tja voor de Malinezen misschien wel. Meer toeristen dus meer inkomsten maar ook meer gehassel of je in hun shop komt kijken (en veeeeel meer schops aanwezig!!!!). Maar ik besluit dit aan mij voorbij te laten gaan en het hotel op te zoeken waar ik enkele jaren geleden verbleef. Het bestaat nog steeds en ik loop er zowaar direct naartoe (zelfs zonder kaart) dus dat is niet veranderd! Nog steeds een heerlijke tuin (met gevuld zwembad) en een heerlijke lunch. Na de lunch op weg richting de grens met Burkina Faso want het plan is nog steeds om oud op nieuw in Bobo te vieren…